راجرز گفت: به عنوان مهندس، ما انگیزه درمان درد بدون دارو را داریم – به روش‌هایی که می‌توان فوراً انتقال دهنده درد را روشن یا خاموش کرد و با کنترل کاربر بر شدت تسکین، عصب را هدایت کرد.
این ایمپلنت آزمایشی توسط تیمی به سرپرستی پروفسور جان آ. راجرز از دانشگاه نورث وسترن در حال توسعه است. قبلاً روی موشها آزمایش شده و نتایج امیدوارکننده‌ها هستند.
اما، اگر بیش از حد سرد شود، ممکن است برای همیشه آسیب ببیند. برای جلوگیری از این اتفاق، یک حسگر یکپارچه به طور معمول همیشه عصب را کنترل می‌کند. اگر هوا شروع به سرد شدن بیش از حد از حد شود، سرعت جریان مایع خنک کننده و نیتروژن با آن کاهش می یابد.
ایمپلنت طراحی شده است، این امکان را می‌دهد که این اثر به روشی قابل برنامه ریزی، به طور مستقیم و به صورت موضعی در اعصاب هدف، حتی آن‌هایی که در اعماق بافت‌های نرم اطراف قرار دارند، ایجاد شود.
اولتراسوند، به فارسی ماورای صوت ترجمه می‌شود. یکی از ابزارهای کاربردی مورد استفاده در فیزیوتراپی است که از آن استفاده می شود.
مایع خنک‌کننده پرفلوروپنتان نامیده می‌شود و از نظر پزشکی برای استفاده در دستگاه‌های استنشاقی و به عنوان ماده متضاد اولتراسوند قابل تشخیص است.
ایمپلنت نرم‌افزار و پذیرفتنی است که از یک الاستومر زیست‌محیطی پذیرفته‌شده و زیست سازگار ساخته شده است. به شکل نوار نازکی است که در پهن‌ترین نقطه آن ۵ میلی متر عرض دارد و معمولاً به ضخامت یک تکه کاغذ است.
در یک روش جراحی، یک انتهای آن به دور عصب محیطی پیچیده می‌شود که باید به طور موقت خاموش شود. این دستگاه به پمپی متصل است که در قسمت بیرونی بدن بیمار قرار دارد.
مقاله‌ای در این تحقیق در مجله Science منتشر شده است.
هر زمانی که فرد شروع به احساس درد در ناحیه دیده کند، از پمپ برای ارسال مایع خنک‌کننده و گاز نیتروژن به داخل ایمپلنت می‌کند.
این ایمپلنت برای استفاده موقت، توسط افرادی مانند بیمارانی که درد بعد از آن را تجربه می‌کنند، طراحی شده است.